KadirAkkaraYardimci
332 Watchers34 Deviations
18.3K
Pageviews Journals2
Newest
Tarlabasina Balyoz Indi..
3 min read
Babylon Magazine'nin 14.sayısında Ekin Sanaç tarafından yapılan röportaj: www.babylondergi.com/sayi/14/s…
"Tarlabaşı Kentsel Yenileme Projesi kapsamında gerçekleştirilen yıkımla onlarca binaya balyoz indi. İstanbul'u ve meselelerini önemseyen bir çok üretim yapılıyor çevremizde. Bunlardan bazıları da grafik tasarımcı Kadir Yardımcı'ya ait. Baş döndürücü İstanbul çizimlerinin sorumlusu Kadir'le şehirle olan ilişkisini konuştuk."
Şehre dair çalışmaya, bu çizimlere ne zaman başladın? Kısa bir giriş yapabilir misin?
13 yıl öncesine dayanıyor, çizgiromanla ilgilenirken arkaplandaki kent dokusuyla daha çok uğraştığımı farkettim, binaları çizmek hoşuma gidiyordu. Böylece önplandaki insan figürleri giderek yok olmaya başladı. Aslında zamanla binaları insan, insanları da bina olarak gözlemlemeye başladım. İnsanın tercihlerini ve hayat içerisindeki duruşunu en iyi binaların ifade ettiği düşüncesi içime yerleşti.
İstanbul'un kendini en iyi hissettiğin semti neresi?
Bütün karmaşası ve sorunlarına rağmen Taksim'de olmak bana keyif veriyor, besleyici bir atar damar. Sonra da Kadıköy'ü önemsiyorum; sessiz ve Taksim'in tersine geniş bir alana yayılmış kılcal sokaklarda dolaşırken kendimi mutlu hissediyorum.
İstanbul'da alışkanlıkların, ritüelleşmiş aktivitelerin var mı?
Yürümek, bazen arkadaşlarımla, bazen tek başıma yürümek, Ümraniye'den Çamlıca'ya, ordan Acıbadem'e, sonra Kadıköy'e yürümek... Sanırım bir bisiklet alsam iyi olacak...
İstanbul'da seni en iyi hissettiren yolculuk nereden neyle nereye?
Biraz geç keşfettiğim bir minübüs hattı var: Ümraniye-Çengelköy! Çok kısa bir yolculuk olduğundan olacak hattın güzergahını komik bir şekilde uzatmışlar, ama ben keyif alıyorum o dolaştıkça.
İstanbul'un kendini en kötü hissettiğin semti neresi?
Halkalı ve sonrası...
Şehirle kurduğun ilişki ve yaptığın çizimler arasındaki bağı biraz anlatabilir misin?
Şehire karşı sevgi duyuyorum, insanlar söylenseler de dönüp dolaşıp bizi canlı tutan şeyin şehir olduğunu düşünüyorum. Sokaklarda dolaşırken ya da geçip giderken her bina ayrı bir geçmişi, geçmişsizliği, beklentiyi, zevki ya da zevksizliği dillendiriyor. Canetti, Kitle ve İktidar'da insanları yeldeğirmenlerine benzetir, çalışan, gururlu ama yerinden kımıldayamayan bir yapıya.. Yani binalar konuşur, binalar içindekini sergiler.. Başka bir deyişle sokağı, konsensusun betonla vücut bulmuş hali olarak görüyorum. Şehir çizimlerimde belirli bir semti kastetmeden bu konsensus(lar)la ilgileniyorum. Görsel belleğimde kalan şehir tortusunu kurgusal bir doku olarak çizmek, beni mutlu ediyor.
Şehrin zaman içindeki evrimine aşina biri olarak, İstanbul'un hangi tarihi döneminde
yaşamak isterdin? Ya da belki böylesi iyi diyorsundur?
Her dönemin kendi güzelliği ve sorunları var, geçmişte insanların çok daha naif ve iyi olduklarına inanmıyorum. Belki hayatlarında soylulaştırma ve yerinden olma gibi kavramlar yoktu, ya da teknolojik yıkım. Yine de ait olduğum dönemde olmak, yaşamak ve ona odaklanmak en iyisi.
2013 için nasıl planların var? Neler üzerine çalışıyorsun? Seni neler bekliyor?
2013'de elbette gerçekleştirmek istediğim yeni seriler var; şehre dair, şehirler, gitmediğim şehirler, insanlar, ağaçlar, taşlar ve doğaya dair seriler... Bir yandan sergilenmeleri, bir yandan da albüm-kitap çalışması olarak yayınlanmalarını istiyorum. Çünkü sayısal ortam başından beri alışkın olduğum bir şey olsa da, basılı ortamı daha çok önemsiyorum... Gravür ve benzeri baskı tekniklerini öğrenmek istiyorum, ki bu konuda hiç bir deneyimim yok... Uzun yıllardır çizgiromanla ilgilenmiyorum, oysa biriken hikayelerim söz konusu, bunları tekrar haftalık mizah dergilerine taşımak istiyorum... Çizimlerimi ve hikayelerimi uzun zamandır kendime saklıyorum; böyle şeylerle ilgilendiğimi, çizimlerimi çevremde çok az insan biliyordu, ondokuz yaşımda bu işlere bulaştığımda hissettiğim heyecanı şimdi tekrar hissetmeye başladım ve bu çok güzel bir duydu, sanki çizim yapmayı yeniden keşfediyor gibiyim; ama edindiğim deneyim ve çizdiklerime artık daha kuralsızca yaklaşarak...
"Tarlabaşı Kentsel Yenileme Projesi kapsamında gerçekleştirilen yıkımla onlarca binaya balyoz indi. İstanbul'u ve meselelerini önemseyen bir çok üretim yapılıyor çevremizde. Bunlardan bazıları da grafik tasarımcı Kadir Yardımcı'ya ait. Baş döndürücü İstanbul çizimlerinin sorumlusu Kadir'le şehirle olan ilişkisini konuştuk."
Şehre dair çalışmaya, bu çizimlere ne zaman başladın? Kısa bir giriş yapabilir misin?
13 yıl öncesine dayanıyor, çizgiromanla ilgilenirken arkaplandaki kent dokusuyla daha çok uğraştığımı farkettim, binaları çizmek hoşuma gidiyordu. Böylece önplandaki insan figürleri giderek yok olmaya başladı. Aslında zamanla binaları insan, insanları da bina olarak gözlemlemeye başladım. İnsanın tercihlerini ve hayat içerisindeki duruşunu en iyi binaların ifade ettiği düşüncesi içime yerleşti.
İstanbul'un kendini en iyi hissettiğin semti neresi?
Bütün karmaşası ve sorunlarına rağmen Taksim'de olmak bana keyif veriyor, besleyici bir atar damar. Sonra da Kadıköy'ü önemsiyorum; sessiz ve Taksim'in tersine geniş bir alana yayılmış kılcal sokaklarda dolaşırken kendimi mutlu hissediyorum.
İstanbul'da alışkanlıkların, ritüelleşmiş aktivitelerin var mı?
Yürümek, bazen arkadaşlarımla, bazen tek başıma yürümek, Ümraniye'den Çamlıca'ya, ordan Acıbadem'e, sonra Kadıköy'e yürümek... Sanırım bir bisiklet alsam iyi olacak...
İstanbul'da seni en iyi hissettiren yolculuk nereden neyle nereye?
Biraz geç keşfettiğim bir minübüs hattı var: Ümraniye-Çengelköy! Çok kısa bir yolculuk olduğundan olacak hattın güzergahını komik bir şekilde uzatmışlar, ama ben keyif alıyorum o dolaştıkça.
İstanbul'un kendini en kötü hissettiğin semti neresi?
Halkalı ve sonrası...
Şehirle kurduğun ilişki ve yaptığın çizimler arasındaki bağı biraz anlatabilir misin?
Şehire karşı sevgi duyuyorum, insanlar söylenseler de dönüp dolaşıp bizi canlı tutan şeyin şehir olduğunu düşünüyorum. Sokaklarda dolaşırken ya da geçip giderken her bina ayrı bir geçmişi, geçmişsizliği, beklentiyi, zevki ya da zevksizliği dillendiriyor. Canetti, Kitle ve İktidar'da insanları yeldeğirmenlerine benzetir, çalışan, gururlu ama yerinden kımıldayamayan bir yapıya.. Yani binalar konuşur, binalar içindekini sergiler.. Başka bir deyişle sokağı, konsensusun betonla vücut bulmuş hali olarak görüyorum. Şehir çizimlerimde belirli bir semti kastetmeden bu konsensus(lar)la ilgileniyorum. Görsel belleğimde kalan şehir tortusunu kurgusal bir doku olarak çizmek, beni mutlu ediyor.
Şehrin zaman içindeki evrimine aşina biri olarak, İstanbul'un hangi tarihi döneminde
yaşamak isterdin? Ya da belki böylesi iyi diyorsundur?
Her dönemin kendi güzelliği ve sorunları var, geçmişte insanların çok daha naif ve iyi olduklarına inanmıyorum. Belki hayatlarında soylulaştırma ve yerinden olma gibi kavramlar yoktu, ya da teknolojik yıkım. Yine de ait olduğum dönemde olmak, yaşamak ve ona odaklanmak en iyisi.
2013 için nasıl planların var? Neler üzerine çalışıyorsun? Seni neler bekliyor?
2013'de elbette gerçekleştirmek istediğim yeni seriler var; şehre dair, şehirler, gitmediğim şehirler, insanlar, ağaçlar, taşlar ve doğaya dair seriler... Bir yandan sergilenmeleri, bir yandan da albüm-kitap çalışması olarak yayınlanmalarını istiyorum. Çünkü sayısal ortam başından beri alışkın olduğum bir şey olsa da, basılı ortamı daha çok önemsiyorum... Gravür ve benzeri baskı tekniklerini öğrenmek istiyorum, ki bu konuda hiç bir deneyimim yok... Uzun yıllardır çizgiromanla ilgilenmiyorum, oysa biriken hikayelerim söz konusu, bunları tekrar haftalık mizah dergilerine taşımak istiyorum... Çizimlerimi ve hikayelerimi uzun zamandır kendime saklıyorum; böyle şeylerle ilgilendiğimi, çizimlerimi çevremde çok az insan biliyordu, ondokuz yaşımda bu işlere bulaştığımda hissettiğim heyecanı şimdi tekrar hissetmeye başladım ve bu çok güzel bir duydu, sanki çizim yapmayı yeniden keşfediyor gibiyim; ama edindiğim deneyim ve çizdiklerime artık daha kuralsızca yaklaşarak...
Join the community to add your comment. Already a deviant? Log In
Weaving His Story In Scattered Frames...
5 min read
Weaving His Story In Scattered Frames - How To Draw Istanbul
My interview by Lab Kultur Europian Webmagazine: www.labkultur.tv/en/blog/weavi…
Kadir Akkara Yardımcı is a professional working in visual communication design and uses the internet to share with others his artworks. They mainly consist of drawings of cities and places he feels strongly about: Moleskine Istanbul City Notebook and Cityscapes for Becoming Istanbul are drawings on Istanbul. We interviewed Kadir on his art and his relationship to this city.
Could you please tell us about yourself; what did you study, what is your profession and what is your relationship to drawing?
I was born in 1977 in Bolu but I am originally from Ardahan and I have been living in Istanbul ever since I could remember. I studied machine design at high school, art teaching at university and visual communication design during my post-graduate studies. I was interested in fanzines that are the distinctive production of my generation and I made fanzines.
At the age of 20, for about a year, I did comic strips at a humor magazine that no longer is published now. In short, I have always dealt with visual expression and at the end these processes directed me to graphic design. I always drew something and went after those things the stories of which have been scattered into small parts. I could not deal with comic strips again after I quit working at the magazine, but the nature of novelesque visual expression that scatters into frames, was just my cup of tea.
Have you ever exhibited your drawings, or do you rather make drawings for yourself and then share it with others digitally?
I participated in a few exhibitions but in the faraway past, therefore in this sense I might say that the idea of exhibition is quite new for me; I am reflecting on it. However I consider my works as belonging to the printed medium and this originates from a habit coming from my past experience at the humor magazine; to publish, to distribute, to circulate...books, magazines, letters and the internet. I produce first of all for myself, and then honestly for someone else and enable the story/series to be observed until it is completed. And for this, I see no better broadcast medium than the internet and letters.
What sort of opportunities do digital platforms, be it blogs or social media sites, offer?
I can only speak for myself: the sense of independence and to be able to observe diversity in every sense is very important. You can produce on your own, announce it and communicate it to others. You can have your own audience.
However there is a sense of information lethargy originating from the internet's nature. It is as if no one is excited in the face of what they see, in other words we imagine and design but we cannot develop feelings. An art work can carry on its existence on the internet's surface as a JPEG image or a "Data" since its multi-layered building blocks at the background become totally invisible.
You cannot develop a strategy against it; you close your eyes and throw the stone as far as possible and then observe the ripples it creates. It seems like having limited resources used to nourish people more. Like old tapes, those veteran tapes every second of which had been listened to and whose writings on top have been erased.
What is your relationship to Istanbul?
I never grew away from this city; besides my military service I spent almost every stage of my life in this city and its every stage also passed through me. I grew up, it grew up; I got bent, it also got bent.
Although it is a sea-city the sea is there almost only for transportation. However Istanbul used to have beaches and you cannot explain this to anyone today. Of course someone who comes belatedly, whether s/he is educated of not, might not know or imagine this. I was used to agglomerated small houses and being, playing in narrow streets; my drawings do not exhibit a criticism in this sense, on the contrary they imply that one finds/creates a way out in all circumstances and that one weaves his/her own story. Sterile and immobile conditions might force people into depressions.
If you could change five things in Istanbul what would they be?
I would reopen the Women's Beach in Moda, because there one would go into the sea not from the shore but from a utopic platform that was erected on water. I would save Kurbağalı Dere (the creek with frogs), on which poems were written back in the days, from being the waste channel of industry. I would stop the maritime transport on the Bosporus because they say it is the primary source of pollution. I would replant trees on Istiklal Street and line up the tables on the streets again. And as Tom Robbins suggests in Jitterbug Perfume, I would erect giant skyscrapers each representing one of all neighborhoods, and thus enable everyone, rich or poor, to occupy less city surface by living there.
What is your favorite place in Istanbul and why?
Taksim. It has always been a distinctive and a rich place. I have been going to Taksim since I was ten years old; I have witnessed its experiences and it has also witnessed mines. I cannot bear not seeing it, just like a lover. I sense the most that I am in a city while I am there; because I love the crowdedness and the chaos.
My interview by Lab Kultur Europian Webmagazine: www.labkultur.tv/en/blog/weavi…
Kadir Akkara Yardımcı is a professional working in visual communication design and uses the internet to share with others his artworks. They mainly consist of drawings of cities and places he feels strongly about: Moleskine Istanbul City Notebook and Cityscapes for Becoming Istanbul are drawings on Istanbul. We interviewed Kadir on his art and his relationship to this city.
Could you please tell us about yourself; what did you study, what is your profession and what is your relationship to drawing?
I was born in 1977 in Bolu but I am originally from Ardahan and I have been living in Istanbul ever since I could remember. I studied machine design at high school, art teaching at university and visual communication design during my post-graduate studies. I was interested in fanzines that are the distinctive production of my generation and I made fanzines.
At the age of 20, for about a year, I did comic strips at a humor magazine that no longer is published now. In short, I have always dealt with visual expression and at the end these processes directed me to graphic design. I always drew something and went after those things the stories of which have been scattered into small parts. I could not deal with comic strips again after I quit working at the magazine, but the nature of novelesque visual expression that scatters into frames, was just my cup of tea.
Have you ever exhibited your drawings, or do you rather make drawings for yourself and then share it with others digitally?
I participated in a few exhibitions but in the faraway past, therefore in this sense I might say that the idea of exhibition is quite new for me; I am reflecting on it. However I consider my works as belonging to the printed medium and this originates from a habit coming from my past experience at the humor magazine; to publish, to distribute, to circulate...books, magazines, letters and the internet. I produce first of all for myself, and then honestly for someone else and enable the story/series to be observed until it is completed. And for this, I see no better broadcast medium than the internet and letters.
What sort of opportunities do digital platforms, be it blogs or social media sites, offer?
I can only speak for myself: the sense of independence and to be able to observe diversity in every sense is very important. You can produce on your own, announce it and communicate it to others. You can have your own audience.
However there is a sense of information lethargy originating from the internet's nature. It is as if no one is excited in the face of what they see, in other words we imagine and design but we cannot develop feelings. An art work can carry on its existence on the internet's surface as a JPEG image or a "Data" since its multi-layered building blocks at the background become totally invisible.
You cannot develop a strategy against it; you close your eyes and throw the stone as far as possible and then observe the ripples it creates. It seems like having limited resources used to nourish people more. Like old tapes, those veteran tapes every second of which had been listened to and whose writings on top have been erased.
What is your relationship to Istanbul?
I never grew away from this city; besides my military service I spent almost every stage of my life in this city and its every stage also passed through me. I grew up, it grew up; I got bent, it also got bent.
Although it is a sea-city the sea is there almost only for transportation. However Istanbul used to have beaches and you cannot explain this to anyone today. Of course someone who comes belatedly, whether s/he is educated of not, might not know or imagine this. I was used to agglomerated small houses and being, playing in narrow streets; my drawings do not exhibit a criticism in this sense, on the contrary they imply that one finds/creates a way out in all circumstances and that one weaves his/her own story. Sterile and immobile conditions might force people into depressions.
If you could change five things in Istanbul what would they be?
I would reopen the Women's Beach in Moda, because there one would go into the sea not from the shore but from a utopic platform that was erected on water. I would save Kurbağalı Dere (the creek with frogs), on which poems were written back in the days, from being the waste channel of industry. I would stop the maritime transport on the Bosporus because they say it is the primary source of pollution. I would replant trees on Istiklal Street and line up the tables on the streets again. And as Tom Robbins suggests in Jitterbug Perfume, I would erect giant skyscrapers each representing one of all neighborhoods, and thus enable everyone, rich or poor, to occupy less city surface by living there.
What is your favorite place in Istanbul and why?
Taksim. It has always been a distinctive and a rich place. I have been going to Taksim since I was ten years old; I have witnessed its experiences and it has also witnessed mines. I cannot bear not seeing it, just like a lover. I sense the most that I am in a city while I am there; because I love the crowdedness and the chaos.
Join the community to add your comment. Already a deviant? Log In